Esvaroulle a lus, coma nun soño, aló na lonxanía. A escuma que veu de ningures e a ningures voltará. Bateu bravo na rocha e achegouse sen piedade o trebón da fin do mundo. Luces de esperanza invadindo a costa. O rapás tiraba do boi coma se a vida lle fose niso. Íalle. Nalgures andaba o pai, nalgures... E anos despois aínda non era tarde. Esvaroulle a lus ao Cristo de Fisterra pero o mozo non perdeu a fe. Os viciños berraban por el. “Párate quieto, pichón”, dicían. Pero o pichón non escoitaba máis ca o bramido desafiante das ondas. Esvaroulle a lus, e unha bágoa silenciosa caeu ao chan. Seica o mar desas terras está feito das bágoas dos que quedan. Outra máis. O Pichón nunca chorou a morte do pai porque para el o pai non morrera e cada barco á deriva rondando as costas non era senón unha esperanza. Quedara prendido do que foi. Os viciños berraban; Paco da Loma, vello agoreiro, chora en silencio e dille a Marica: “Fóisenos”. Esvarou a lus, e o lamento da nai pendurou no ár por riba xa do trebón da fin do mundo. Esvaroulle outra lus ao Cristo de Fisterra. No lugar onde todo remata arde paseniño o candil da vida e da morte, o lume ferinte dun deus fisterrán. A vida veu de ningures e ao mar tornará.